bu gün işten eve döndüğümde annemle babamı birbirlerine sarılmış uyurken buldum..hem de bu saatte..normalde onlar da işten yeni dönmüş, tv'nin sesi sonuna kadar açık ve annem mutfakta yemek hazırlama teleşında olurdu. bu onları uzun zamandır ilk kez böyle görüşüm..yıllar önce çektiğim bir fotograf geldi aklıma..koltukta el ele tutuşmuş oturur vaziyette uykuya dalmışlardı..ben heralde orta okulda falandım..onları uyandırmamaya gayret ederek çekmiştim. hala en sevdiğim fotograflarıdır..bugün de onları öyle görünce pijamalarımı giyip yanlarına kıvrılmak istedim..ama böyle şeyler için fazla büyümüşüm..hem kalbim de öylesine kırık..dün gece bana acı verse de sahiplendiğim bir şeyi daha yitirdim.öfkem dindi ama bugün parçalı bulutluyum.neyse ki havalar biraz düzeldi..sabahları güneşi görebiliyorum..damarlarımda bir miktar sakinleştirici dolaşıyor..ağlamaklı bir huzur içinde herşeyi kabullenmiş hissediyorum..biliyorum ki başka türlüsü de mümkün..yıllar sonra ben de sıradan bir akşam vakti hiç bir nedeni olmaksızın sevdiğime sarılmış uyuyor olabilirim..hem de birlikte bin türlü belayı aşkı nefreti atlatmış yılları birlikte tüketmiş olacağım biriyle..vay be sevgi hala oralarda bir yerlerde..sadece biraz vakit tanıyıp bulmamı bekliyor..kusursuz olmak zorunda da değil..biliyorum ki iki kişibir olduğumuzda ilişkimizi kusurlarıyla seveceğim..yıllarca anne babanın evliliği hakkında düşündüklerin küçücük bir sahneyle silinip gidiyor..hem de tüm doğallığıyla hiç de özel olmayan öylesine denk gelmiş bir sahneyle...hayat güzel tesadüflerle dolu..